Ευγνωμοσύνη στις Προκλήσεις της Ζωής

Είναι σχετικά εύκολο να νιώθουμε ευγνωμοσύνη όταν μας συμβαίνουν τα καλά και η ζωή ακολουθεί το δρόμο που θέλουμε. Αλλά ακόμα και τότε πολλά τα θεωρούμε συχνά ως δεδομένα, παρ' όλο που είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα που νιώθεις όταν κάποια στιγμή εκφράζεις την εκτίμησή σου στους άλλους, στη γη, στην ανώτερή μας δύναμη, στη ζωή.

Το να νιώθουμε όμως ευγνωμοσύνη όταν περνάμε μια δύσκολη περίοδο ή όταν η ζωή μας δεν είναι όπως θα τη θέλαμε να είναι αυτό αποτελεί μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Σ' αυτές τις εποχές είναι πολύ πιθανό συχνά να νιώθουμε πληγωμένοι, μπερδεμένοι ή γεμάτοι μνησικακία, συναισθήματα που είναι απόλυτα φυσικά. Άλλωστε σε τέτοιες στιγμές η ευγνωμοσύνη είναι το τελευταίο συναίσθημα που θα μπορούσαμε εύκολα να νιώσουμε.

 Γι' αυτό έχουν υπάρξει κάποιες φορές στη ζωή μου που αντί να ένιωθα ευγνωμοσύνη είχα μάλλον τη διάθεση να κουνήσω απειλητικά το δάχτυλο μου προς το Σύμπαν και να ρωτήσω ποιος να ήταν ο λόγος που μου έδινε τόσο σκληρά χτυπήματα.

Παρουσιάζει όμως ενδιαφέρον το ότι ύστερα από μια τέτοια δύσκολη περίοδο βλέπουμε συχνά να βγαίνει, σαν αντιστάθμισμα μέσα από αυτήν την εμπειρία, κάτι σημαντικό και αναγκαίο για μας. Ίσως χρειαστεί να περάσουν μήνες ή και χρόνια μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό.

Τελικά όμως φτάνουμε στο σημείο να καταλάβουμε ότι εκεί υπήρχε ένα σημαντικό μάθημα που πήραμε, ένα βάθεμα στη σοφία μας, μια αφύπνιση ή ακόμα και το άνοιγμα μιας νέας πόρτας στη ζωή μας. Και ότι όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα των γεγονότων εκείνων που τότε τα θεωρήσαμε αρνητικά.

Το να χάσουμε μια δουλειά, για παράδειγμα, μπορεί να μας οδηγήσει στο να θεραπευθούμε πνευματικά ή συναισθηματικά ή στο να βρούμε μια άλλη δουλειά καλύτερη για μας. Το τέλος μιας σχέσης μπορεί να μας δώσει την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι είχαμε την ανάγκη να μείνουμε μόνοι για κάποιο διάστημα ή μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια άλλη σχέση πιο ικανοποιητική.

Όταν φτάσουμε σ' αυτό το σημείο τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που η ζωή μας ξετυλίχτηκε μ' αυτόν τον τρόπο. Συνηθίζω να τις ονομάζω "θεραπευτικές κρίσεις" αυτές τις επώδυνες περιόδους στη ζωή μας.

Αφήνουμε να φύγει το παλιό και ανοιγόμαστε στο καινούργιο. Συχνά κάτι τέτοιο μας συμβαίνει επειδή ήδη έχουμε αναπτύξει τη συνειδητότητά μας σε ένα ανώτερο επίπεδο και έτσι δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε να ζούμε σύμφωνα με τον παλιό τρόπο.

Άλλες φορές πάλι έρχονται αυτές οι καταστάσεις για να μας αναγκάσουν να προχωρήσουμε σε μια απαραίτητη για μας αλλαγή που αφορά τη ζωή μας. Ορισμένες φορές είναι επώδυνη η διαδικασία που χρειάζεται να ακολουθήσουμε καθώς απελευθερωνόμαστε από κάτι στο οποίο είμαστε για κάποιο διάστημα προσκολλημένοι.

Χρειάζεται τότε να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να αναγνωρίσει και να νιώσει το φόβο, τη θλίψη ή την πίκρα που έχει μέσα του, αλλά επίσης και να του θυμίσουμε ότι σ' αυτήν την εμπειρία υπάρχει ένα δώρο που απλά δεν μπορεί ακόμα να το δει.

Αν λοιπόν αυτόν τον καιρό περνάς μια "θεραπευτική κρίση" στη ζωή σου, τότε -ψάξε και βρες όσο περισσότερη υποστήριξη και αγάπη μπορείς και επέτρεψε στον εαυτό σου να εξερευνήσει και να έχει την εμπειρία όλων των συναισθημάτων που έρχονται στην επιφάνεια.

Ζήτησε να σου αποκαλυφθεί το δώρο από αυτήν την εμπειρία μόλις θα είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Και να θυμάσαι ότι μόλις περάσει λίγο ο χρόνος και αρχίσεις να βλέπεις τα γεγονότα από απόσταση θα νιώσεις για μια ακόμα φορά ευγνωμοσύνη γι' αυτό το θαυμαστό ταξίδι που είναι η ζωή σου.

 Ευγνωμοσύνη, ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής

Η ευγνωμοσύνη είναι πάντα ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής. Μπορεί επίσης να είναι και ένα από τα πιο απλά, αν το μάθουμε αρκετά έγκαιρα.

Όταν ήμουν παιδί και έλεγα ευχαριστώ, έλεγα απλά εκείνο που οι γονείς μου με είχαν διδάξει να λέω. Το έλεγα χωρίς να νιώθω μέσα μου εκείνο το αληθινό συναίσθημα της ευγνωμοσύνης. Το ευχαριστώ ήταν για μένα απλά και μόνο μια λέξη, ήταν εκείνο που οι γονείς μου ονόμαζαν "καλοί τρόποι"..

Καθώς μεγάλωνα έγινε απλά για μένα μια καλή συνήθεια: 'Να είσαι πάντα ευγενική, να σέβεσαι πάντα τους μεγαλύτερους, να λες πάντα «παρακαλώ» κι «ευχαριστώ»".

Ως ενήλικη πια άρχισα να εκτιμώ τα πράγματα γύρω μου: πόσο όμορφα ήταν τα βουνά το φθινόπωρο, οι σκεπασμένες με χιόνι βουνοκορφές το χειμώνα, τα όλο δόνηση χρώματα των λουλουδιών την άνοιξη και πόσο όμορφα μυρίζει φρεσκάδα ο αέρας μετά τη βροχή. Άρχισα να βλέπω την ομορφιά που υπάρχει στον κόσμο γύρω μου. Ήταν άραγε ευγνωμοσύνη αυτό που αισθανόμουν;

Ο καιρός περνούσε και εγώ απολάμβανα τη ζωή και αυτά που μπορούσε να μου προσφέρει. Βρήκα τον πιο θαυμάσιο σύντροφο. Αρχικά γίναμε φίλοι και ύστερα ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον. Περάσαμε κάποιες δύσκολες στιγμές, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να γίνουμε πιο δυνατοί ως ζευγάρι. Ένα χρόνο περίπου αργότερα παντρευτήκαμε.

Τα πάντα ήταν θαυμάσια! Και ήρθε ο καιρός να τακτοποιηθούμε και να αρχίσουμε την κοινή μας ζωή. Τότε όμως αρχίσαμε να φερόμαστε για λίγο σαν τρελοί, κάνοντας ό,τι θέλαμε, και όποτε το θέλαμε. Αν θέλαμε κάτι το αγοράζαμε. Δεν είχε σημασία αν είχαμε το αντίτιμο ή όχι. Απλά το αγοράζαμε με πίστωση.

Μετά από λίγο διάστημα σταματήσαμε και παρατηρήσαμε τι κάναμε στον εαυτό μας. Δεν ήταν ωραίο αυτό που είδαμε! Πού είχε πάει η ευγνωμοσύνη μας; θεωρούσαμε τα πάντα ως δεδομένα, χωρίς όμως να εκτιμάμε αυτά που είχαμε. Απλά θέλαμε περισσότερα κι όλο και περισσότερα.

Εντάξει, λοιπόν, καιρός να σφιχτούμε. Ανοίξαμε ένα λογαριασμό ταμιευτηρίου, πληρώναμε τα πάντα τοις μετρητοίς και σταματήσαμε να ξεπερνάμε τα όρια που είχαμε για την αγορά δώρων. Αντιληφθήκαμε τότε ότι η οικογένεια μας και οι φίλοι μας θα μας αγαπούσαν οπωσδήποτε, άσχετα με το πόσα θα ξοδεύαμε γι' αυτούς.

Υπήρξαν πολύ δύσκολοι καιροί όσο εμείς προσπαθούσαμε να βγούμε από το οικονομικό βάραθρο στο οποίο είχαμε πέσει. Έτσι τώρα μπορώ να σας πω ότι είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη, ακόμα κι αν έχω λίγα χρήματα στο πορτοφόλι μου.

Ο καιρός περνούσε και έμεινα έγκυος. Ήταν μια θαυμάσια έκπληξη για τον άντρα μου και για μένα. Καθώς περνούσαν οι μήνες και η ζωούλα εκείνη μεγάλωνε μέσα μου μεγάλωνε και η ευγνωμοσύνη μου. Το ότι μπορούσαμε να βιώνουμε εκείνο το θαύμα ήταν για μας το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να μας δοθεί ποτέ.

Την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μας και μόλις την έδωσαν στον άντρα μου να την κρατήσει θυμάμαι ότι κοίταξα το πρόσωπό του και είδα κάτι το απίστευτο: τα μάτια του είχαν γεμίσει με δάκρυα χαράς. Μπορούσε κανείς να δει την αγάπη που ένιωθε. Όταν έπειτα την έβαλε απαλά στην αγκαλιά μου το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν: "Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου". Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μας.

Είχαμε στ' αλήθεια δεχτεί μια ευλογία. Κι όπως κοίταζα την κόρη μου στα μάτια ένιωθα να ξεχειλίζει από μέσα μου η αγάπη και η ευγνωμοσύνη που ένιωθα. Ήταν ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό!

Τελικά το πέτυχα! Κατάφερα να νιώσω στην ουσία του το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης και από τότε κάθε μέρα αυτό το συναίσθημα δεν παύει να υπάρχει μέσα μου. Η ευγνωμοσύνη είναι ένα ξεχωριστό δώρο. Μη θεωρείς το καθετί ως δεδομένο. Αγάπησε και άρχισε να εκτιμάς το καθετί στη ζωή σου. Έχει έρθει για κάποιο λόγο στη ζωή σου. Διδάξου από αυτό.

Η Κίμπερλι Λόκγουντ ακολουθεί εκείνο το πνευματικό μονοπάτι που η ολόφωτη, αλλά και η θετική αντίληψη για τη ζωή το κάνει να είναι μια πηγή έμπνευσης και ένα πρότυπο για την οικογένεια και τους φίλους της. Είναι πολύ ευγνώμων που είναι η σύζυγος του Μπάρι και μητέρα της Μπρίτανι Λόκγουντ.

Είναι η ιδιαίτερη βοηθός της Λουίζ Λ. Χέι και θεωρεί ότι η οικογένειά της, η Λουίζ και η Εκκλησία της Θρησκευτικής Επιστήμης, είναι οι σημαντικότεροι καταλύτες για τη διαδικασία της προσωπικής της ανάπτυξης. Κατοικεί στο Λα Κόστα της Καλιφόρνια.